Στο καφενείο η Ελλάς

Στο καφενείο η Ελλάς   

Απ’ το πρωί κάθεται στο καφενείο

    μ’ ένα πικρό καφέ σαν τη σιωπή του

Βαρύθυμος σαν Βόδι στο υνί

πίνει τη μελαγχολία του γουλιά γουλιά

Λερναία Ύδρα η ανεργία

       κόβεις ένα κεφάλι φυτρώνουν δύο

Δαγκώνει τα χοντρά του δάχτυλα

                 δεν αντέχει άλλο τη συμπόνια

Σκούριασε κι η αλληλεγγύη

κινούμενη άμμος η ζωή σε καταπίνει

Σαθρός μαντρότοιχος η κοινωνία

                                 ολόγυρα γκρεμίζεται,

ξεχείλισαν τα λύματα στους δρόμους

                 κακοφορμίζουν οι πληγές της

Ο μέρες βαγόνια χωρίς ατμομηχανή

      πηγαινοέρχονται στις γραμμές τους

                                                        ολόιδιες

Στην οδό Αθηνάς οι μικροπωλητές

                           πουλάνε πυροτεχνήματα

               διαλαλούν ολόχρωμες εκρήξεις

Στην πλατεία Βάθης έμποροι θανάτου

                 πουλάνε όνειρα σε φακελάκια

Κάπως έτσι για να σου κλείνει το μάτι

           απατηλή πόρνη, η ψευδαίσθηση

Απ’ το πρωί κάθεται στο καφενείο

             μ’ ένα πικρό καφέ στο μάρμαρο

Ανάμεσα στ’ απούλητα

                                   χοντρά του δάχτυλα

κρατάει μια χειροβομβίδα

Κάποτε θα τολμήσει να την πετάξει

                                     και τότε θα εκραγεί

σαν το γαρύφαλλο το καφενείο η Ελλάς

                               20 Ιουλίου 2013

                            Γιάννης Ποταμιάνος