Σάββατο 29 Ιουνίου 2013

Σε στάση εμβρυακή


Σε στάση εμβρυακή   

Εκείνο που με πονά
αστράφτει
                 στα ασημώματα της νύχτας
Όταν σε στάση εμβρυακή
φοβάμαι
                  στο σπαραγμό των άστρων

Αφού πίσω απ’ την πλάτη μου
        το σκοτάδι συνωμοτεί με τη σκιά
χρεμετίζουν τ’ άλογα
έρχονται καβαλάρηδες
                   καλπάζοντας στο μισοΰπνι,
κι αλυχτάνε απορημένοι οι σκύλοι
                                              την πομπή
ώσπου χάνομαι σε ποδοβολητά
                              και ιαχές, υπνώδης.

Τότε είναι που υπερώο τ’ όνειρο
                  με μυθοπερπατά στα νέφη
και η ουρανομήκης Χίμαιρα
                  μου ετοιμάζει ανεμογλέντι,
ταξίδι αυγινό
                       σε γκρεμούς απάτητους
σε αστραποβλόλημα γαλάζιας
                                               αστραπής

Ώσπου με αποθέτει το θεριό
                      στο ριζιμιό του βράχου
ολόγυμνο
                να νυχτομαχώ τον αίλουρο
σε μήτρα
               πολυγαμική και ερημόκαρπη

Συνωμοτεί απόψε το φεγγάρι,
έτσι που ψυχόληπτος  
                        να στιχουργώ κατάνυξη

                               5 Ιουλίου 2012

                            Γιάννης Ποταμιάνος

Τετάρτη 19 Ιουνίου 2013

Ο άνθρακας μας ενώνει


Ο άνθρακας μας ενώνει 

Ένα ποτάμι φουσκωμένο,
                       ένα γυμνωμένο δέντρο,
                                                    ο κεραυνός
κι η φωτοχυσία μες τα σύννεφα
ωσάν σπασμός στ’ ουρανού
                                      την εκσπερμάτωση

Αυτό είναι το θέμα μας
η έκρηξη,
         η μπόρα που ρέει μες το χείμαρρο
κι η μοναξιά του φυλλοβόλου
Στον κόσμο τούτο τον απερινόητο
      όπου η σιωπή γίνεται απόγνωση
                                         κι η έκρηξη ελπίδα

Αυτό είναι το θέμα μας
η αναγέννηση,
το δέντρο  που περιμένει την άνοιξη
                                                       ν’ ανθίσει
κι η μεταμόρφωση του σκώληκα μες
                                         στο κουκούλι του

Έτσι αφού η παγωνιά μνημονεύει θάνατο
                                 κι η άνοιξη ανάσταση
το θέμα μας είναι ο πόθος
κι η ανάληψη στο θάμβος τ’ ουρανού
Ένας περίπατος στο ουρανόδασος 
                       στις συστάδες των γαλαξιών 
όπου φύεται σεβάσμιος παππούς μας
ο πανάγαθος ο άνθρακας
                                      που μας περιβάλλει

Ακριβώς έτσι, το θέμα μας είναι
             το κάτι βαθύτερο που μας ενώνει
Ο άνθρακας, η φωτοχυσία κι η έκρηξη
        που ρίχνουν ζαριές στην τυχαιότητα
και γονιμοποιούν εξάρες
                   στην ομορφιά των λουλουδιών

Εκεί ακριβώς που τα βρίσκει σκούρα
ο ψευτόμαγκας,
                            ο χλεμπονιάρης θάνατος,
εκεί ακριβώς στην ομορφιά του κόσμου
 
                                          27 Ιανουαρίου
                                        Γιάννης Ποταμιάνος


Σάββατο 8 Ιουνίου 2013

Ο αστροναυαγός

Ο αστροναυαγός

Διπρόσωπο και διφυές το φως
                          εμμένει στην αφωνία του
κι ο λόγος αμφίσημος
                                   δηλώνει ανεπάρκεια
Γι αυτό,
όσο κι αν προσπαθεί να πετάξει
                   ο αστροκαπνισμένος ποιητής,
το ύψος αδιανόητο
               κι οι κραυγές της τρέλας γοερές

Όμως όταν στο κουτί των θαυμάτων
          χάνει το πρόσωπό της η γεωμετρία
Εκεί
στο σκοτεινό θάλαμο της φυσικής
                  που το μικρό συναντά το μέγα
Εκεί
σισύφειος ο αστροναυαγός
                        επισκευάζει τη σχεδία του 
Ας τσακίζεται κάθε φορά
                              στους ουρανόβραχους
Αυτός ο ταπεινός, ο μέγας  Άνθρωπος

                                  31 Δεκεμβρίου 2012
                                   Γιάννης Ποταμιάνος


Τρίτη 4 Ιουνίου 2013

Το ρήγμα της Ανατολίας


Το ρήγμα της Ανατολίας  

Βγήκαν στα ξάγναντα της Πόλης
                       κι’ έσμιξαν με τους ανέμους
Να τραγουδήσουν 
                         Ελευθερία κι’ Επανάσταση

Πέταξαν στα σύννεφα
                             σαν φύλλα φθινοπωρινά
κι’ άρχισαν να πέφτουνε ξανά
                              με τη βροχή της άνοιξης
φέρνοντας μαζί τους βροντές, κραυγές
                                               και κεραυνούς
Έτσι που να θεριεύει ουρανός
                                        και να τρομάζουν
οι σιδερόφρακτοι άγγελοι με τις ασπίδες

Όχι δεν στέρεψε ο αγώνας, ρέει
               μέσα απ’ τα ρήγματα του τείχους
που λάθρα χτίσανε ολόγυρά μας
Δείχνει το δάχτυλο του καιρού
                         προς τη μεριά του πλήθους
Ιαχές εφόδου ακούγονται 
                              απ’ τις μεγάλες πολιτείες
Δείχνει το δάχτυλο του καιρού
                    τους αιμοστάλακτους ρήτορες
να μιλάνε πλέον με τα μάτια
Δείχνει τη σιωπή πίσω απ’ το οδόφραγμα
αυτού που περιμένει η  δόξα
                                        να τον στεφανώσει

Βγήκαν στα ξάγναντα της Πόλης
                                      πολύχρωμα πουλιά
Πέταξαν στον ουρανό τα όνειρα
του άνεργου
              του φοιτητή, του μεροκαματιάρη
που βγήκαν στο Βόσπορο
ατρόμητα δελφίνια
                                να κυνηγήσουν ελπίδα

Αυτό το καλοκαίρι βλύσματα ρωγμών
      στο σεισμογόνο ρήγμα της Ανατολίας
προειδοποιούν ένδοξες δονήσεις

                                    4 Ιουνίου 2013
                                 Γιάννης Ποταμιάνος