Πέμπτη 30 Μαΐου 2013

Μουσική Δωματίου


Μουσική Δωματίου   

Στο ταβάνι γύψινα σχήματα
                                                 και σκιές
Δίπλα ακούγεται μουσική δωματίου
Στο μαξιλάρι ένα κεφάλι,
         ένα βαμμένο στόμα
                               που ξέρει να φιλάει
Το παιδί ακόμα φοβάται
Η μυρουδιά του φόβου
                                 ιδρώτας και ξινίλα
Το βαμμένο στόμα ρουφάει,
                    ξέρει να ρουφάει το φόβο
Το παιδί ακόμα φοβάται
Ο ήλιος πίσω απ’ τις κουρτίνες
   προσπαθεί ν’ ανοίξει το παράθυρο
Το παιδί προσπαθεί να γίνει άνδρας
                  ο χρόνος όμως σταμάτησε
Στο διπλανό δωμάτιο
             το γραμμόφωνο γρατζουνάει
                       ο δίσκος δεν παίζει πια ,
η πίκρα σέρνεται στο πάτωμα
Οι σκιές λούφαξαν στις γωνιές
                           της μνήμης για πάντα
Στο ταβάνι ο κίτρινος γλόμπος
                               αιωρείται αμήχανος
Το παιδί έφυγε, έγινε άνδρες
             παίρνοντας μαζί του τις σκιές
Δίπλα ακούγεται ξανά
                                 μουσική δωματίου
Το βαμμένο στόμα ετοιμάζεται  
                             για το επόμενο παιδί

                              8 Μαρτίου 2013

                            Γιάννης Ποταμιάνος

Σάββατο 25 Μαΐου 2013

Του χωριού μας ο τρελός


  Του χωριού μας ο τρελός 

Έτρεχε στους κονισαλέους δρόμους
                              του χωριού μας ο τρελός
φωτεινός κι αγέρωχος
με μια κοντή ποδιά χωρίς βρακί και ζώνη
Είχε το κεφάλι του ξυρισμένο
κι ένα πλατύ χαμόγελο
                            στο στραβό του πρόσωπο

Κάθε απόγευμα
έβγαινε στους χωματόδρομους  
                                του χωριού μας ο τρελός
κι όταν τα παιδιά έτρεχαν ξοπίσω του
                                               να κοροϊδεύουν
αυτός σήκωνε την ποδιά δείχνοντας
                                                  τ’ αχαμνά του
κι ορμούσε ξανά μπροστά κουτσαίνοντας
μ’ ένα πουλί να κελαηδά
                                         μες στο κεφάλι του

Ξυπόλητος ανέβαινε το δρόμο  
                               του χωριού μας ο τρελός
κι ο ήλιος φώτιζε το πρόσωπό του
Έδινε παράσταση στα παιδιά
                               που έτρεχαν ξοπίσω του
θρυμματίζοντας τη μοναξιά του

Περπάταγε σαν μαριονέτα
                              του χωριού μας ο τρελός
και σαν έβλεπε τις πεταλούδες
                                    κούναγε τα χέρια του

Μόλις έπεφτε το σούρουπο
            νείρονταν την πεθαμένη μάνα του
κι έκλαιγε απαρηγόρητος
                               του χωριού μας ο τρελός
μιλούσε στα νυχτοπούλια  
                         και στα σκυλιά της γειτονιάς
μιλούσε στους πεθαμένους του χωριού
                            που  ‘ρχονταν μες τη νύχτα
παρέα με τα ξωτικά
               και τα φαντάσματα του εμφυλίου

Την πανσέληνο ούρλιαζε σαν τσακάλι
                                του χωριού μας ο τρελός
Ώσπου κάποιο βράδυ Αυγουστιάτικο,
τ’ ολόγιομο φεγγάρι τον πήρε από το χέρι
             κι έφυγαν για το δικό τους ουρανό

Κι από τότε στο χάσιμο του φεγγαριού,   
                                  του χωριού μας ο τρελός
κατεβαίνει στις γειτονιές μας και φωνάζει:
«Ρίξτε λαδάκι στο φεγγάρι χωριανοί,  
             η νύχτα στον ουρανό είναι μεγάλη!»

                              1 Μαρτίου 2013
                            Γιάννης Ποταμιάνος


Σάββατο 18 Μαΐου 2013

Μοναξιά δωματίου



Μοναξιά δωματίου  

Ένα πρόσωπο μπρος στο παράθυρο
Απέναντι στο πάρκο η ζωή
                                           καλλικέλαδη
Τα παιδιά παίζουν, οι φωνές τους
                       αντιλαλούν χαρούμενες
Οι μητέρες στα παγκάκια άγρυπνες
              καμαρώνουν και προσέχουν
Ώρα πολλή τα κοιτώ, κουράστηκα
Ένα σύννεφο σκέπασε τον ήλιο
Οι πρώτες σταγόνες πέφτουν
                                    το τζάμι θολώνει
Οι μητέρες με τα παιδιά φεύγουν
                 το παιγνίδι μένει ατέλειωτο
Εγώ ακόμα μπρος στο παράθυρο
                  κοιτάζω τ’ άδεια παγκάκια
Ώρες ατέλειωτες, το σύννεφο φεύγει
                                        ο ήλιος φεύγει
Ένας άστεγος έρχεται, ψάχνει
                    στεγνό μέρος να κοιμηθεί
Τελικά φεύγει κι’ αυτός μες τη νύχτα
Έξω σκοτάδι
Εγώ ακόμα μπρος στο παράθυρο
Κοιτάζω τώρα το πρόσωπό μου
                να καθρεφτίζεται στο τζάμι
Η νύχτα έξω απλώνεται στην πόλη
                           κι αργεί να ξημερώσει

                              14 Μαΐου 2013
                            Γιάννης Ποταμιάνος

Τρίτη 14 Μαΐου 2013

Επιστράτευση … στην τάξη



Επιστράτευση … στην τάξη 

Η Μαρία αποβραδίς προετοίμασε
                                                      το μάθημα
             της «κοινωνική και πολιτική αγωγή»

Θα δίδασκε πως
Για την εύρυθμή λειτουργία της
                η κοινωνία πρέπει να ‘χει κανόνες
Πως
«Το πλαίσιο λειτουργίας του πολίτη
καθορίζεται τόσο από την εθνική νομοθεσία
( Σύνταγμα, νόμοι),
                        όσο και από τα κείμενα της EE»*
Θα υπογράμμιζε το ρόλο των επαϊόντων
                        επιστημόνων και τεχνοκρατών
Το ρόλο της λαϊκής βούλησης
              στην αντιπροσωπευτική δημοκρατία
το  ρόλο της βουλής , των θεσμών
                                         και του συντάγματος
Όλα στο σχέδιο μαθήματος
διανθισμένα με ρήσεις αρχαίων σοφών
                    και άξιων σύγχρονων διανοητών

 Στην πόρτα του σχολείου την περίμενε
                                                   ο αστυφύλακας
Της παρέδωσε το φύλλο της επιστράτευσης
Μπαίνοντας στην τάξη η Μαρία είδε
                        τα θλιμμένα μάτια των παιδιών
και θυμήθηκε
ένα απόσπασμα
                      για τους στόχους του μαθήματος
«ο ρόλος της παιδείας του πολίτη … απαιτεί 
ολιστική αντίληψη
                         ….. δημοκρατία και συμμετοχή»*
Έτσι μίλησε
Για την ανεργία
   και το  δικαίωμα των πολιτών στην εργασία,
για την κοινωνική δικαιοσύνη
             και την αξιοπρέπεια των εργαζομένων
Η Μαρία μίλαγε
     και τα παιδιά ρουφούσαν αχόρταγα
                                                                το όνειρο
Και κάπου εκεί προς το τελευταίο θρανίο
ακούστηκε ένας αναστεναγμός
που έγινε μουρμουρητό και σύνθημα
                                      που τράνταξε τα τζάμια
«Με αγώνες κατακτάμε τα δικαιώματά μας»

Ας  επιστρατεύτηκε η Μαρία
                                                    νίκησε το φόβο
πήγε στη συνέλευση και ψήφισε απεργία
Η Μαρία παρέμεινε Δασκάλα
Δίδαξε πράγματι «κοινωνική πολιτική αγωγή»
γαλούχησε πραγματικούς  πολίτες
                       δίδαξε «αγώνα και αξιοπρέπεια»

                              14 Μαΐου 2013
                            Γιάννης Ποταμιάνος

*Βλέπε Ψηφιακό σχολείο (Υπουργείου παιδείας) http://digitalschool.minedu.gov.gr/courses/DSGL104/
Στόχοι μαθήματος Κοινωνικής και πολιτικής αγωγής
Γ’ Γυμνασίου

Τρίτη 7 Μαΐου 2013

Σε χώρες απατηλές



Σε χώρες απατηλές  

Μνήμη αστείρευτη
με τις ρίζες σου στο αίμα
περιβόλι τ’ ουρανού
που ποτίζει ο ιδρώτας μου
αναβλύζεις λύπη
και διάψευση
Θησαυροφυλάκιο
με την πόρτα ανοιχτή
παραβιασμένη απ’ του καιρούς
χάσκεις σαν άδειο στόμα
Όλα τα τιμαλφή μου
στο πάτωμα
τα σκόρπισαν οι διαρρήκτες
Κάποιες ιδέες λαμπηδόνες
που φώτιζαν τους ουρανούς
τα λάβαρα με τα μεγάλα λόγια
και μια οπτασία ατμομηχανή
που ‘σερνε τα βαγόνια
των ονείρων
σε χώρες απατηλές
ανθρωποφάγων
Λαιστρυγόνων

                   22 Ιουλίου 2012
                  Γιάννης Ποταμιάνος