Πέμπτη 28 Μαρτίου 2013

Βαρομετρικά χαμηλά



Βαρομετρικά χαμηλά 

Δεν φαίνονταν την πρώτη μέρα
         πως η δυστυχία δεν θα τέλειωνε ποτέ
Αλλεπάλληλα βαρομετρικά χαμηλά
                                          ήρθαν απ’ τα δυτικά
βροχές, καταιγίδες χαλασμός
Υετός πάσης μορφής κατακρημνίζονταν
                  και μέσα μου ανέβαινε ο πυρετός

Ανάμεσα στα μέσα κι έξω σύννεφα
                      πυκνή κυκλοφορία κι αστραπές
Σκοτεινές αρχέγονες φιγούρες
στα ενδότερα
         και εσύ μαζί τους σε παιγνίδια μνήμης

Στις περιπολίες θανάτου
     πάντα ένα τρέμουλο στο μπράτσο μου
                                                              σε θυμίζει
Μάτια φλογισμένα,
                                  αλαλάζοντας συνθήματα
κι η αναπόφευκτη λύπη
                               που στάζει η ουτοπία
                                                  όλα σε θυμίζουν


Η ουτοπία
η συνείδηση των ονείρων
                 που γίνεται ο καμβάς
                                       να ζωγραφίζεις τη ζωή
Όλα σε θυμίζουν
           όταν ο πυρετός του πλήθους
                                      θρυμματίζει  τη μοναξιά
Γιατί είναι τότε που αλέθονται τα όνειρα
                                                  και γίνονται ιδέες
και κυρίως είναι τότε
που οι ιδέες γίνονται ήθος και ταξίδι ανάερο
                                     στα φουσκωμένα στήθη
Ένα ταξίδι που κανείς ποτέ δεν κάνει μόνος

Έτσι ήταν κάποτε μες στους αγώνες
                        όπου έγινα κι εγώ πληθυντικός
Έτσι ακριβώς,
κι από τότε αναπολώ συνέχεια 
            τις ανεκτίμητες μέρες τις συντροφικές
που το εμείς κοινωνάει το εγώ
τότε ακριβώς
που υπερβαίνουμε τη μοναξιά μας
           κι η αγάπη της ζωής αψηφά το θάνατο
                 

                                       13 Φεβρουαρίου 2013
                                           Γιάννης Ποταμιάνος

Σάββατο 23 Μαρτίου 2013

Το αιλουροειδές


Το αιλουροειδές   

Απ το πρωί
ένας τσαλαπετεινός περπατάει
                                    στην αυλή μου
Μια γάτα ξαπλωμένη παραδίπλα
                                             αμέριμνη
σηκώνει το κεφάλι της
                                  και τον κοιτάζει
Κάτι της ψιθυρίζει το ένστικτό της
                 κάτι παλιό ξεθωριασμένο
κάτι για φόνο και αίμα
Όμως αυτή ράθυμα τεντώνεται
                                 και αποκοιμιέται

Έτσι κάτι νέο γεννιέται σήμερα
                                   στον κήπο  μου
ένα αιλουροειδές που βελάζει
                                             σαν αρνί
ένα αιλουροειδές που σιχαίνεται
                                                το αίμα

Απ το πρωί
Ένας τσαλαπετεινός περπατάει 
                                  στο κεφάλι μου
ψάχνει μέσα μου
                  για ξεχασμένα σκουλήκια
που έρπουν στο ασυνείδητο
που τρυπώνουν ωμοφάγα
στη διπλοέλικα των κυττάρων μου
και φωνάζουν δυνατά για αίμα
                                          και φόνο

Όμως το αιλουροειδές μου,
ράθυμα
            τεντώνεται κι αποκοιμιέται
Γι αυτό απ’ το πρωί χορτοφάγος  
μηρυκάζω ελεγείο
                   μελαγχολικό και πένθιμο

                                 30 Μαΐου 2012
                            Γιάννης Ποταμιάνος

Σάββατο 16 Μαρτίου 2013

Τα σύννεφα



  Τα σύννεφα

Ολημερίς  βλέπω τ’ άσπρα σύννεφα
να δολιχοδρομούν ράθυμα
                                για άλλους ουρανούς
Μόνο το ηλιοβασίλεμα
           στέκονται λίγο στις βουνοκορφές
να κόψουν ένα μπουκέτο
             κόκκινα τριαντάφυλλα
                         στο περιβόλι τ’ ουρανού
Τότε εγώ ουρανόπληχτος  
                          τα βλέπω καθημαγμένα
Να λούζονται στο αίμα
                που άφησε η μέρα φεύγοντας
για να βλαστήσει στα όνειρα  
                                                 η εκδίκηση

Η νύχτα όμως έρχεται βαθύσκιωτη,
τα αλεξικέραυνα
             παραμονεύουν στα καμπαναριά
Γι’ αυτό κι’ εγώ
τάζω στ’ άσπρα σύννεφα
                                          απάνεμο λιμάνι,
ένα κρεβάτι θολωτό με κόκκινο ουρανό
και σαν πέσει το σκοτάδι ύπνο βαθύ
              ως το πρωί μ’ ονειρικό φεγγάρι

Τ’ άσπρα σύννεφα που φεύγουν
                                       δεν θα τα ξαναδώ
Γι’ αυτό πριν έρθει το πρωί τους στέλνω
                                           κορίτσι όμορφο
μ’ ένα μαντήλι αποχαιρετισμού
                       και γλάστρες στο μπαλκόνι
Να χαιρετάει  ώσπου να βγουν
                                 στης μοίρας το ταξίδι

Τα χαιρετώ κι εγώ  μαζί  
                         τα σύννεφα που φεύγουν
Γιατί  
ακούω απ’ το βοριά να ‘ρχονται
                                                     καταιγίδες
που φέρνουν άλλα σύννεφα
                               τα σύννεφα της μέρας

                                21 Φεβρουαρίου 2013
                                   Γιάννης Ποταμιάνος

Κυριακή 10 Μαρτίου 2013

Ευωδιαστή ταπεινοσύνη


Ευωδιαστή ταπεινοσύνη   

Η πόλις κουράστηκε κι οι δρόμοι έρημοι,
---------------- έρμαιοι στον άνεμο, απόψε
Στης μοναξιάς το τζάκι τρίζουν τα όνειρα  
---- σπιθίζουν οι λέξεις
Λαμπαδιάζοντας
σαν φρύγανα φλέγονται και σβήνουν
---------- ξαφνικά οι φρούδες μας ελπίδες
Έτσι που
να φωτίζουν στις γωνιές της κάμαρης
--------------------------- τον αιμοβόρο τίγρη
Μα πώς να μετρήσεις το θάνατο  
------ αν όχι με τη μεζούρα της παγωνιάς
Η ακροτελεύτια νηνεμία της
------------------------- πάντα μας γαληνεύει
------ πάντα μας λυτρώνει  απ’ την έπαρση
Έχετε δει ποτέ τον παγωμένο οδοιπόρο
-----------------------------------  να επαίρεται;
Γι’ αυτό λοιπόν κι εγώ σας κερνάω
απόψε θλίψη, παγωνιά
------------------- κι ευωδιαστή ταπεινοσύνη
Ολόκαρδα
Απ το χειμέριο καθαρτήριο της ποίησης
--- με τα παγωμένα δάχτυλά μου  
---------------------- γαντζωμένα στο μολύβι

Πως αλλιώς αφού
----- όποιος δεν γεύεται την παγωνιά
------------------- τον αιφνιδιάζει ο θάνατος;

                                         Γιάννης Ποταμιάνος
e='mso-spacerun:yes'>   Γιάννης Ποταμιάνος

Δευτέρα 4 Μαρτίου 2013

Οι λέξεις



Οι λέξεις

Χίλια βιβλία
παντού απλωμένα
Στο πάτωμα σφαδάζουν οι λέξεις
Στο ταβάνι ανεβαίνουν τα πνεύματα
Κι αυτός ψάχνει
Ψάχνει για λέξεις στα βιβλία
Ψάχνει τις λέξεις σ’ όλες τις όψεις τους
μπρος, πίσω στο πλάι τους
τις τεμαχίζει
τις αναδομεί
Τις παρατάσσει ανάλογα
με το μπόι τους, τις καταλήξεις τους,
τα χρώματά τους, τον ήχο τους
Οι λέξεις ζούνε
Οι λέξεις λαλούν σαν κοκόρια
Ξυπνάνε το φεγγάρι
καλπάζουν στα λιβάδια
Αυτός με κλειστά παράθυρα
ψάχνει στις λέξεις
ήχους μυστικούς, χρώματα, ζωή
Αυτός με κλειστά παράθυρα
ψάχνει Ουρανό
Αναπολεί, νοσταλγεί
Δεν ζει
Πεθαίνει σ’ όμορφα λιβάδια
με μια ανθοδέσμη λέξεις
προσκεφάλι

                               13 Ιουλίου 2012
                            Γιάννης Ποταμιάνος