Ένα κλωνάρι αμυγδαλιάς

Ένα κλωνάρι αμυγδαλιάς   

Το άσπρο φέτος μας μισεί

Λίγες λυμφατικές νιφάδες του χιονιού,

αρκούν για να γκρεμίσουν

                      την αυτοκρατορία του ήλιου

Μες το καταχείμωνο ήρθε

                             κι ο καινούργιος χρόνος

κατάκοπος, μίζερος, στριφνός

                            σαν τρεμουλιάρης γέρος

Στο βάθος η άνοιξη ξεχασμένο όνειρο   

Όμως εγώ κρατιέμαι ακόμα

καθώς τρελή η αμυγδαλιά

                                  μοιράζει υποσχέσεις

Μεγάλη στο στήθος ταραχή

         της μυγδαλιάς ο ανθισμένος κλώνος

βγήκε στους χειμωνιάτικους αέρηδες

                                                 κραδαίνοντας

ελπίδα κι επιθυμία για ζωή

                             βαθύτερη απ’  το θάνατο

Ας μυρίζουν οι ξυλόσομπες

                                  μιζέρια και απόγνωση,

το αρχέγονο ξύλο πάλι σώζει το λαό

                                                 στη νυχτωδία

Ας τρέχει το αμέριμνο παιδί

                                   σαν το μικρό ζαρκάδι

να ρουφάει στα πάρκα άπληστα

                                         τον βρώμικο αέρα

Ένα κλωνάρι μυγδαλιάς όμορφο

                                                  σαν νυφούλα

βγήκε σε χειμωνιάτικους αέρηδες

                               να τραγουδήσει ελπίδα

                            13 Ιανουαρίου 2013

                            Γιάννης Ποταμιάνος