Κυριακή 24 Φεβρουαρίου 2013

Ένα κλωνάρι αμυγδαλιάς



Ένα κλωνάρι αμυγδαλιάς   

Το άσπρο φέτος μας μισεί
Λίγες λυμφατικές νιφάδες του χιονιού,
αρκούν για να γκρεμίσουν
                      την αυτοκρατορία του ήλιου
Μες το καταχείμωνο ήρθε
                             κι ο καινούργιος χρόνος
κατάκοπος, μίζερος, στριφνός
                            σαν τρεμουλιάρης γέρος
Στο βάθος η άνοιξη ξεχασμένο όνειρο   

Όμως εγώ κρατιέμαι ακόμα
καθώς τρελή η αμυγδαλιά
                                  μοιράζει υποσχέσεις
Μεγάλη στο στήθος ταραχή
         της μυγδαλιάς ο ανθισμένος κλώνος
βγήκε στους χειμωνιάτικους αέρηδες
                                                 κραδαίνοντας
ελπίδα κι επιθυμία για ζωή
                             βαθύτερη απ’  το θάνατο

Ας μυρίζουν οι ξυλόσομπες
                                  μιζέρια και απόγνωση,
το αρχέγονο ξύλο πάλι σώζει το λαό
                                                 στη νυχτωδία
Ας τρέχει το αμέριμνο παιδί
                                   σαν το μικρό ζαρκάδι
να ρουφάει στα πάρκα άπληστα
                                         τον βρώμικο αέρα
Ένα κλωνάρι μυγδαλιάς όμορφο
                                                  σαν νυφούλα
βγήκε σε χειμωνιάτικους αέρηδες
                               να τραγουδήσει ελπίδα

                            13 Ιανουαρίου 2013
                            Γιάννης Ποταμιάνος

Τετάρτη 20 Φεβρουαρίου 2013

Πόλη σιδηροδέσμια




Πόλη σιδηροδέσμια   

Χειμώνας ανερμάτιστος
                       στη βαρβάρωση παραδομένος
Κι ο ήλιος λυμφατικός
                                   κιτρινισμένος χαρταετός
                     που στριφογυρίζει   στο γαλάζιο

Ενεός μένει ο ποιητής,
                                      στην χαροκαμένη πόλη  
όπου πιο ελεήμονες απ’ τους ανθρώπους
                               είναι κάδοι σκουπιδιών της

Όλη η εξουσία του χειμώνα πλέει πλησίστια
                                  προς την ανέλπιδη άνοιξη
Στην αιθρία τ’ αστέρια κρεμασμένα  
                                                στο μαύρο τίποτα
               μαρμαίρουν άναρχα αποσάρθρωση
Δορυφόροι της παγωμένης μοναξιάς
πλοηγούν τα πλοία
                             στη δυστυχισμένη θάλασσα  
Τώρα που την πόλη μας
σιδηρόδεσαν οι τραπεζίτες στην απόγνωση
η πείνα βρόμισε τα χνώτα κι η δυστυχία
                   ανεμίζει στη γαλανή σημαία μας

Όμως όσο κι αν ο φόνος του ονείρου
                                     μαραίνει την αντίσταση
η σιδηροδέσμια
                          πόλη συνεχίζει ν’ αντιστέκεται
Τα άραχλα πρωινά ακούγεται από μακριά
                                   ο επαναστάτης τύμπανος
                               π’ ανάβει φωτιές στα στήθη
Η οργή ανεβαίνει στα μάτια της όχεντρας
     και το αίμα αχνίζει στο ράμφος του αετού
Έρχεται περιστρεφόμενη η καταιγίδα
                                    που θέλημά της το αίμα
και η βροντή της κραυγή
                              για να δοξάζει το καινούργιο
Πως αλλιώς αφού ο ουρανός
                        φορτώθηκε με μαύρα σύννεφα
                η καταιγίδα πλανάται αναπόφευκτη

                                   10 Φεβρουαρίου 2013
                                      Γιάννης Ποταμιάνος

Κυριακή 17 Φεβρουαρίου 2013

Οι μαριονέτες



Οι μαριονέτες   

Ανάερες οι μαριονέτες χόρευαν
                 στα ζείδωρα σχοινιά τους
Αγέραστες, φανταχτερές
               στα πλουμιστά τους ρούχα,
σκορπούσαν χάρη και χαμόγελα,
                                 έλαμπαν αειζωία

Τώρα που κόπηκαν τα σχοινιά
      έμειναν οι μαριονέτες θλιβερές,
χάθηκαν τα χαμόγελα
     και οι χορευτικές κινήσεις τους.
Έτσι απόμεινε ένας σωρός
από χέρια, πόδια και κορμιά
                         «ατάκτως ειρημένα»,
ένας πολύχρωμος σωρός
                                          από όνειρα
που διαρκώς σκεπάζει η σκόνη
                του χρόνου και θολώνουν

Τώρα που κόπηκαν τα σχοινιά
            λησμονήθηκαν οι μαριονέτες
Δραπέτευσε η ζωή
                             που τους χαρίστηκε
κι ο θάνατος ολάκερος δικός τους

Στα θρυμματισμένα σώματά τους
                                   κανείς σαν ψάξει
βρίσκει ακόμα απομεινάρια
                        της παλιάς τους δόξας  
και σαρκαστικά χαμόγελα γι αυτούς
που τα σχοινιά τους
                             δεν κόπηκαν ακόμα

                        16 Φεβρουαρίου 2013
                            Γιάννης Ποταμιάνος

Σάββατο 9 Φεβρουαρίου 2013

Βαθύ κόκκινο



Βαθύ κόκκινο 

Κάθε βράδυ μαζί με τα κάστανα
                                                    στο τζάκι
Πρέπει να πυρώνεις την καρδιά σου
Διαβάζοντας βίους οσίων επαναστατών
Ψάλλοντας τροπάρια μεγαλομαρτύρων
                                                 προλετάριων
Ιστορώντας δοξαστικά
                                 μεγάλων εξεγέρσεων
Κι έπειτα να κοιμάσαι
                          μηρυκάζοντας αγιοσύνη
σε κοκκινόμαυρο λιβάδι επανάστασης

Το δε πρωί να ξυπνάς
                            «χρωστώντας την πάλη»
   

                                   15 Ιανουαρίου 2013
                                   Γιάννης Ποταμιάνος

Τρίτη 5 Φεβρουαρίου 2013

Τ’ άλογα δεν πετούν



Τ’ άλογα δεν πετούν   

Τ’ άλογα σήμερα δεν πετούν
                                      απλώς καλπάζουν
δε έχουν πλέον φτερά στην πλάτη τους
                   ούτε ένα κέρατο στο μέτωπο  

Τ’ άλογα σήμερα δεν πετούν
             δραπέτευσαν απ’ τα όνειρά μας
φορούν πολύχρωμα καπέλα
            και περπατούν όρθια στο τσίρκο
Κι οι καβαλάρηδες που κουβαλούν
                            πέταξαν τα σπαθιά τους
πέταξαν τις πανοπλίες τους
             δεν ορμούν κατά πάνω μας
                                 στα θερινά τα σινεμά
Κι οι σημαίες που ανεμίζουν στις μάχες
                                             είναι ψεύτικες
Mόνο το αίμα ρέει αληθινό

Τ’ άλογα σήμερα δεν πετούν
               καλπάζουν νωχελικά στο τσίρκο
με καπέλα φτερωτά
       και μια αμαζόνα θλιβερή στην πλάτη
δεν αφηνιάζουν, δεν διαμαρτύρονται
                         τρώνε ήσυχα το σανό τους

Τ’ άλογα σήμερα δεν πετούν
                        βγήκαν απ’ τα εικονίσματα
Τ’ άλογο τ’ Αι Γιώργη
Τ’ άλογο τ’ Αι Δημήτρη
                        κλείστηκαν στους στάβλους

Τ’ άλογα σήμερα δεν πετούν
                                            απλά περπατούν
                         και χλιμιντρίζουν νοσταλγία

                               25 Δεκεμβρίου 2012
                               Γιάννης Ποταμιάνος