Κυριακή 30 Δεκεμβρίου 2012

Πρωτοχρονιά



Πρωτοχρονιά  

Πρωτοχρονιά
Μεγάλος συνωστισμός
                       στους πάνω δρόμους
Έλκηθρα ανεβοκατεβαίνουν
                                        φορτωμένα
Κι ο χιονιάς χαμογελαστός
                                 σαν Αι Βασίλης
Καίει ο βοριάς
            τα γυμνά χέρια των παιδιών
Τα μαυρισμένα
                          απ το κρύο δάχτυλα
χαϊδεύουν ένα νεογέννητο
                                           στη φάτνη
Το νεογέννητο χαμογελάει
Εγώ κλαίω γιατί βλέπω
                          τα πάθη να ‘ρχονται
Μια δεκαεξάχρονη μάνα κλαίει
                     τα βάσανα του κόσμου
Εγώ κλαίω τα δικά της βάσανα
Μέρες γιορτινές
               που η πίκρα διαστέλλεται,
όπως ο χρόνος του απελπισμένου
Ανεβοκατεβαίνουν τα έλκηθρα
           στους πάνω δρόμους
                                      γεμάτα δώρα
Κι όμως σε κάθε δρομολόγιο
                                        μας ξεχνάνε
Νύχτες στολισμένες
           που αναβοσβήνουν γιορτινά
Στους κάτω δρόμους
παιδικές καρδιές που περιμένουν
τα έλκηθρα που δεν έφτασαν ποτέ

                    29 Δεκέμβρη 2012
                   Γιάννης Ποταμιάνος

Τρίτη 25 Δεκεμβρίου 2012

Καραμελένια όνειρα


Καραμελένια όνειρα  

Δύσκολοι καιροί
η δεκαετία του 1950
Ο μπαρμπαγιάννης ο κοκκοτάς
έφτιαχνε κοκοράκια,
με λιωμένη ζάχαρη
Κοκοράκια κόκκινα σαν αίμα
που λαλούσαν τ’ απογεύματα
Είχε και μια γυναίκα
στην καλύβα του ο μπαρμπαγιάννης
καμπούρα και κουτσή
παιδιά δεν είχε
Κάθε μέρα μοσχοβολούσε η γειτονιά
καραμελένια κοκοράκια
που κελαηδούσαν στα παιδιά
τ’ απογεύματα
Μια φορά, κι ήταν Χριστούγεννα
έδωσε και σε ‘μένα
ένα κοκοράκι, ο μπαρμπαγιάννης
χωρίς λεφτά
Είδε τα πονεμένα μάτια μου
Γι αυτό από τότε ένα κοκοράκι
λαλάει μέσα μου τα Χριστούγεννα,
σαν βλέπω τα πονεμένα μάτια
των παιδιών

                            25 Δεκεμβρίου 2012
                            Γιάννης Ποταμιάνος

Κυριακή 23 Δεκεμβρίου 2012

Αυτές τις μέρες



Αυτές τις μέρες  

Αυτές τις μέρες
έστησε καρτέρι η παγωνιά
Χάνονται φίλοι
στους παγωμένους δρόμους
Αυτές τις μέρες
μας φοβερίζει το δάχτυλο του ανέμου
Δες πως μαλακώνει η έπαρση
[Ίσως η αυταπάτη ευδοκιμεί στη θαλπωρή]
Στο ξύλινο κρεβάτι
ακρωτηριάζει το όνειρο ο Προκρούστης,
καθώς η νύχτα επιμένει πολική
στο άστοργο λευκό του πάγου
Ποιος θα μιλήσει απόψε
για τις λευκές νύχτες;
Ο θάνατος θερίζει
άστεγους, άνεργους και μετανάστες
Να παραδώσουμε επιτέλους
τον ανθρωπισμό στο νόημά του
Γιατί αν παραβλέψεις έστω κι ένα άνθρωπο
Τι θα απομείνει απ τον ανθρωπισμό;
Ένας απλός ισμός σαν τόσους άλλους
Άδειο πουκάμισο
με λαμπερά παράσημα
να το φουσκώνει ο άνεμος
Μα η εξουσία επιμένει αποσάρκωση
Γι’ αυτό
αυτές τις μέρες νοστάλγησα
ανθρωπισμό  ενσαρκωμένο

                           23 Δεκεμβρίου 2012
                            Γιάννης Ποταμιάνος

Κυριακή 16 Δεκεμβρίου 2012

Περιμένοντας τον Μαΐστρο



Περιμένοντας τον Μαΐστρο

Όταν ανατριχιάζει η θαλάσσια δορά
τα μελανόμορφα βράχια
                           ακονίζονται στο κύμα

Αντηχεί υπόγειος ο ρόγχος
                                  του αρχιπελάγους
στις σκοτεινές του τις σπηλιές
και βγαίνουν απ’ τα ρουθούνια του
                                                 σύννεφα 
περιμένοντας τον Μαΐστρο,
                    τον πλανόδιο μουσηγέτη
να φοράει προσωπίδα ευωδερή
                                καπέλο στο λιοπύρι
να ψέλνει στις καλαμιές 
                  θρήνο σεπτό και ράθυμο
που έδρεψε απ’ την θάλασσα
                                       την κυματόχαρη 
και τους αρίφνητους μισεμούς της

Ας ψάχνει με το λαδοφάναρο
                                  η αδηφάγος σκέψη
ας ιχνηλατεί στο ασαφές ο σκύμνος
ένας τοίχος υψώνεται πάντα μέσα μας
                         και πώς να τον περάσεις;

Ας μείνει το κύμα αμέριμνο
                    να γλύφει τον ονειρόβραχο
κι ίσως κάποτε
            απ’ τις υπόγειες στοές π’ ανοίγει
ταξιδέψει μια ακτίνα απ’ το επέκεινα

                               14 Αυγούστου 2011
                                Γιάννης Ποταμιάνος

Πέμπτη 13 Δεκεμβρίου 2012

Ο αλιγάτορας



Ο αλιγάτορας   

Νείρεται σάρκα ομοούσια
                                        ο αλιγάτορας
στις σκιερές συστάδες
Ρόγχος, ιδρώτας και αίμα μουντό
                                   μελανοστάλακτο
ρέει μέσα στο έλος

Κρατάει ρομφαία δίστομη στον όρθρο
                                       ο κερδοσκόπος
να σφάζει άγουρο το όνειρο
          στο κοιμισμένο βλέφαρο μας

Ολημερίς των τοκογλύφων
                                           οι κυνόδοντες
ξεσχίζουν τις δορκάδες
Αχνίζει το αίμα
Στην πνιγμονή του απομεσήμερου
το σαρκοβόρο κέρδος ροκανίζει
                           τα κόκκαλα της μέρας

Στην τρικυμία της αγοράς
       λάμνουν ανελέητα οι κωπηλάτες
ξεβράζονται τα πτώματα της μέρας
           στους βράχους του απόβραδου,
να τα περιμαζεύει στοργικά
                               η ονειρομάνα νύχτα
ως το ξημέρωμα                                                      
                         μες στις φτερούγες της
να κλωσάει το όνειρο
                             μιας ζωής αλλιώτικης

                           22 Νοεμβρίου 2012
                            Γιάννης Ποταμιάνος

Σάββατο 8 Δεκεμβρίου 2012

Εν αταξία


    Εν αταξία  

Ας σηκώνει  κύμα θολό κι ατίθασο          
                          η τρίαινα του χρόνου
καθώς βαθιά καρφώνεται
                      στα σωθικά του χώρου
Στα απέραντα αρχιπέλαγα 
στους βράχους του ακατανόητου
              ας σκάει με πάταγο το κύμα
Εγώ δεν θα αγκαλιάσω
                                    την ευκολία
Θα χτυπιέμαι σαν χταπόδι
       στο απροσδιόριστο των μορφών

Τι κι αν βουίζει στον αέρα η απειλή
εγώ μύστης ηδυπαθής
             θα ρουφάω στους λειμώνες
το νέκταρ
          των λουλουδιών της αταξίας
Πως αλλιώς αφού ασφυκτιώ στη τάξη
                                  της κυψέλης μου
στην εξάγωνη συμμετρία
                                        των κελιών μου

Ας νοιώθω αλάλητο  το χλευασμό
                        σαν με κοιτάς στα μάτια
Όμως σου λέω
πως αφού το νέκταρ συλλέγεται
                                              στη αταξία,
εγώ μια ταπεινή εργάτρια ας είμαι
να κουβαλάω πέτρα πέτρα μάρμαρο
               να χτίζει η τάξη Παρθενώνες

Σου λέω πως πάντα
       ανυπότακτος και ανυπόμονος
θα ψάχνω τα κρυφά μονοπάτια
                                               να περάσω
ανάμεσα στα απατηλά νούφαρα
                                       των φαινομένων
Έτσι ακριβώς εν αταξία άδραστος
                              θα ερανίζομαι ελπίδα

                               22 Ιουνίου 2012
                            Γιάννης Ποταμιάνος