Νείρομαι νοσταλγία

Νείρομαι νοσταλγία  

Ένα καράβι είναι ο χρόνος

που αρμενίζει

                      σε πελαγίσια κύματα

Εκεί στο μονότονο και συνεχές

       του γαλάζιου αρχιπελάγους,

μας ακολουθούν φάλαινες 

                                     και δελφίνια  

γλάροι και ψαροπούλια,

εκεί στη σκουριά του μέλλοντος

γράφουμε στο κούτελο

             της μοναξιάς μας

                                         αναμνήσεις

Εκεί πλάθουμε με τη θλίψη μας

                                             ποιήματα

και με τα ντέρτια μας τραγούδια

Ένα λιβάδι είναι ο χρόνος

όπου τα λουλούδια

                          βιαστικά ανθίζουν

να γίνουν καρπός και θάνατος

για να φυτρώνει η σπορά

                              του μέλλοντός μας

ανάμεσα σε δυο θανάτους

Εκεί πλεγμένα δάχτυλα

                               ο πόνος κι η χαρά

κύμα το κύμα

                    λουλούδι το λουλούδι

όσο ν’ ασπρίζουν τα μαλλιά μας

        γίνεται η νοσταλγία βάλσαμο

Ναι ένας ουρανός είναι η ζωή

με χιλιάδες άστρα

             κι ένα μελαγχολικό φεγγάρι

που ραντίζει τα σεντόνια μας

                                    ονειροπόλημα

                               7 Ιουνίου 2012

                            Γιάννης Ποταμιάνος