Δευτέρα 20 Αυγούστου 2012

Ας περιμένουμε το βράδυ






Ας περιμένουμε το βράδυ

Αχ πόσο βαρύ είναι αυτό το πρωινό
                     γέρνουν οι ώμοι, τρίζουν
Η μοίρα μας είναι γι άλλους ουρανούς
Είμαστε εμείς πουλιά στην καταιγίδα,
περιπλανώμενοι ιππότες στην στέρφα γη
Κοιμόμαστε στις θημωνιές
                           με το χρυσό χορτάρι
Ακούμε το ρυθμό της γης
                           καθώς βαριανασαίνει
Σαν τρίζει η άσπρη πέτρα
                          στο χάδι του Ηλιάτορα
                          

Αχ πόσο βαρύ είναι το πρωινό
                    στο δρόμο προς το τετριμμένο
Μας ροκανίζει ακατάπαυστα
                                   σαν ξύλο το σαράκι
Ανοίγοντας ακούραστα στοές
                              για να περνάει ο χρόνος

Αχ πως γερνούν οι λάμψεις
                                           πως θολώνουν
Πως θολώνουν οι λέξεις σκαλί σκαλί
σαν κατεβαίνουν
                            στου χαρτιού τα τάρταρα
Όταν μυρμήγκια κουβαλάμε
                             σαράντα τόνων βράχους
να χτίζουμε ποιήματα
και κάστρα άπαρτα της μισαλλοδοξίας

Ας γαντζωθούμε στο διάφανο
                                      βυζί του Ουρανού
στις λαμπερές του τις φακίδες, στ’ άστρα
Κι’ ας ρουφήξουμε άπληστα
                          απ’ τη ρόγα του, το δέος

Αφού είναι βαρύ αυτό το πρωινό
                             και τρέμουνε τα γόνατα
Ας περιμένουμε το βράδυ
Να κολυμπήσουμε
            ιερόσυλοι και ιερομύστες
                                                  ωραιόψυχοι
στου γαλαξία το κροντήρι
με άχραντα μυστήρια βακχεύοντας

                                           29 Μαρτίου 2011
                                         Γιάννης Ποταμιάνος

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου