Σάββατο 16 Οκτωβρίου 2010

Δαμασμένα άλογα


Δαμασμένα άλογα
                 Του Γιάννη Ποταμιάνου

Μπαίνω στο αίνιγμα κρατώντας
                                       ένα κεράκι
Να φωτίζει τρεμοσβήνοντας
                      τις σκοτεινές γωνίες
Μα πάντα ελλοχεύει στο σκοτάδι
                         ένας Προκρούστης
για να  κονταίνει τη σκέψη
                           με τη λογική
                        
Μα όσο οι άδηλες αγωνίες μου
ψηλαφούν το πρόσωπο του αδιανόητου
Λογχίζει το τυχαίο τα πλευρά  
                          της αναγκαιότητας

Γι’ αυτό αναθρώσκω
                στα ουρανόσταλτα νέφη
να θησαυρίσω ονειρομορφές
                               και μύθους
για τα βράδια της μοναξιάς
τότε που το ασημένιο φεγγάρι, σφηνώνει
ανάμεσα
              στα σφιγμένα δόντια μας
και μιμνήσκει το ανεπίστρεπτο ταξίδι   

Όμως μακάριοι όσοι τρώνε και πίνουν
άκρατη την εκμηδένιση τους
Βαδίζοντας στα θολά τοπία
                 της συλλογικής βούλησης
Ταπεινοί σαν δαμασμένα άλογα
σέρνουν συντροφικά το βαρύ φορτίο τους
Γαληνεύουν  έτσι οι πορείες τους
στα κακοτράχαλα μονοπάτια

Ναι μακάριοι όσοι προσμένουν
τη μυροφόρα άνοιξη
Να ραίνει με τα μύρα της
τη χειμωνιάτικη αποσύνθεση
Γιατί αυτοί ξέρουν
Πως η άνοιξη πάντα προπορεύεται
Πως φυτρώνει στη μέση του χειμώνα
Και γίνεται η πρώιμη αμυγδαλιά

Ναι μακάριοι αυτοί που ξέρουν
Πως ο μέγας ντελάλης της ελπίδας
                                           ο έρωτας
Στιλβώνει τις τροχιές
                                  των αστεριών
καθώς οδηγεί τα σμήνη
                        στα πύρινα ταξίδια τους

Ναι! Ένα κεράκι είναι η άνοιξη
Να φωτίζεις τον χειμώνα
Κι’ ο έρωτας μαχαίρι
Για να μοιράζει τη μοναξιά στα δύο

Γι’ αυτό. Στον έρωτα
ας αισιοδοξεί η φύση την αθανασία της
Στην συντροφικότητα
ας ελπίζει η ιστορία την δικαιοσύνη της

                                            24 Ιουλίου 2010
                                         Γιάννης Ποταμιάνος

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου